Boraemon episode 2

Boraemon episode 1- http://warvitt.blogspot.com/2008/06/boraemon-episode-1.html








"Kung talagang totoo ka, maglabas ka nga ng kahit anong gadget o kung ano man dyan sa bulsa mo..."



"Oo ba...sandali lang" nagsimula ng dumukot si Boraemon sa bulsa niya. Kakatwa rin yung bulsa niya dahil mukhang brief to, para tuloy siyang kumakalkal ng buratski sa ginagawa niya.

"Eto, ang WALKMAN NI NOSTRADAMUS!"

(wow astig, may lumabas ngang bagay galing sa bulsa niya, isang itim na walkman.)
"Ayos ah! galing! totoo ka nga, ano naman silbi niyang walkman na yan?" excited ako malaman ang kung ano mang kayang magawa nung gadget.

"Ang walkman na to ay kayang malaman ang future ng isang tao, kung anong pwedeng mangyari sa kanya sa hinaharap."

"Huh? paano naman?"

"Simple lang, magrerecord lang ng boses ang gagamit tapos ipe-play niya. Tutunog sa walkman na ito ang boses na nagsasabi ng mga impormasyon at mga detalye tungkol sa future nito."

"Wah...galing naman nyan. Uhm, pwede ko subukan?"

"Sige, oh eto."

Inabot sa akin ni Boraemon ang walkman at nagsimula akong i-record ang boses ko.
"Hello hello mic test, mike, tess nandiyan ba kayo?" tinanong ko kay Boraemon kung ayos na iyon.

"Ok na yon, sige pindutin mo na yung play."

Pinindot ko ang play.

"Dut dut..diririt..tirit...eeeeng... Ako si Warlo Vittal 46 years old (tumunog na ang walkman at nagsalita ang isang mama na nagsasabing siya ay ako.) Isa akong mayaman at maperang negosyante malaki ang kinikita ko sa negosyo kong bentahan ng pirated DVD at mga nakaw na cellphone rumaraket din ako bilang artista bida ako sa mga porn movies at amateur scandals malakas din ako sa babae lima ang asawa ko pero hindi nila alam na meron pa akong walong chikas kahit maliit ang ti..." Pinindot ko na ang stop dahil ayoko ng pakinggan ang kahihiyang ito.
"Oo nga mabisa nga tong walkman mo, tara sirain natin!"

"Oy wag naman hehe, ok lng yan atleast nalaman mo kung ano kahihinatnan mo, pwede mo pa to baguhin hanggat maaga pa. Ewan ko nga lang sa maliit mong.."

"Ah ewan! Sinungaling yang walkman mo, hindi ako pornstar no! Pangarap ko lang yun pero wala ako balak gawin. AT HINDI MALIIT TO NO!!"

"La tayo magagawa kung yun katotohanan. Ano gagamitin mo pa ba to? sosoli ko na sa bulsa ko e."

"Sige soli mo na, tsaka na lang pag kailangan ko na. Teka, ibig sabihin dito ka muna sa panahon namin?

"Tama, hindi ako pwede bumalik sa future hanggat di ko natutupad misyon ko."

"Pano yan, baka mahirapan akong itago ka, delikado pag nakita ka ng ate ko. Gagawin kang dildo nun! O kaya pag nalaman ng ibang tao na meron akong robot dito magkakagulo dito naku ang laking problema nun!"

"Wag ka mag-alala, kaya kong gawing invisible sarili ko."

"Talaga? Galing naman nun, pahiramin mo rin ako ng gadget na ganun para maging invisible din ako."

"Ah wala akong ganun e, nakaprogram lang sa circuit ko yun. At kung meron man ako, di ko bibigay sayo yun dahil mamboboso ka lang. Baka maging rapist ka pa pag nagkataon imbes na pornstar."

"Sa bagay... Grabe hindi talaga ako makapaniwalang totoo mga katulad mo, kanina pinapanood ko lang ngayon nangyayari na, astig! Edi sa japan totoo si Doraemon?"

"Aba oo naman, kaso ibang-iba siya kumpara sa palabas. Yung maiimbento ng mga hapon na Doraemon, ginawa para mapabilis ang hilig nila. Puro sex toys ang nilalabas ni Doraemon. Siyempre alam mo naman yung mga hapon mukhang hentai. Hindi rin pala magtatagal magiging sex den ang bansa nila, yung tipong darating sa puntong transparent na ang mga damit ng tao dun para lang mapunan ang kamanyakan."

"Hmmm...parang gusto na sa japan pag nangyari yun."

"Wag ka mag-alala...Mas malala mangyayari sa pilipinas pagdating sa ganoong bagay. Isipin mo na lang na sa future, ang pakikipagtalik dito ay parang pag-ihi lang sa pader."

"ASTEEEEEEG!!!!!!"

"Hindi astig yun no! Alam mo bang pag nangyari yun e mahihigitan na ng pilipinas ang populasyon ng china? Kahit na sinabi ko kanina na magiging mayaman ang bansa mo, matagal pa bago mangyari yun. 22nd century pa. Marami pang pagdadaanan ang pilipinas bago mangyari yun. Isa ang populasyon sa mga dahilan kaya muntik nang lumubog tong bansa. Wala ng magawa ang gobyerno sa sitwasyong pinapabayaan na lng ng iba na mamatay sa gutom ang iba. Hay... ayoko na magkuwento! Ayoko ng balikan yung madilim na pangyayaring yun."

". . . ." wala na akong nasabi sa sinabi niya, hindi kasi malayo sa katotohanan yun. At isa pa, busy ako sa pag-iisip kung anong gagawin ko pag naging invisible ako.

Itutuloy....

Tinubuan

Nakapagtataka...

Akala ko hindi na ako magkakaroon. Akala ko pangteenager lang. Akala ko...lahat ng pag-aakala ko ay tama. Pero hindi pala

Isang Araw, naisipan kong pumunta sa pinsan kong si Tony sa Fairview. Bihira lang ako pumunta doon, pag may kailangan lang o 'pag trip ko maghanap ng problema. Mula dito sa Rotonda, sasakay ako ng jeep at tricycle para makarating doon kung saan dati kong tinirhan noong bata pa ako. Tumira ako kasama ang mga kamag-anak ko at pinsan. Pero badtrip ako doon, badtrip ako sa mga kamag-anak kong pareho-pareho ang ugali. Mga Terror. Yung isa kong tiyuhin, tinitirador ako sa tuwing aakyat ako ng puno para kumuha ng alatiris/aratilis? Lahat sila ayaw ko, peste sila sa buhay ko. Lahat sila sinumpa ko maging tigyawat, para pwedeng tirisin at matanggal na. Para hindi na hadlang sa sa mga gusto kong gawin.

Pero tulad nga ng tigyawat, kukulit-kulitin nito ang buhay mo. Bwi-bwisitin ka nito araw-araw. Dadami, puputok, at mag-iiwan ng bakas. Hanggang sa mapansin mo na lang na sinisira na nito ang pagmumukha mo, na kahit pahiran mo pa ng lipstick, colgate, ointment o ketsup, ay hindi ito madaling matanggal. Mas lalong marami, mas lalong nakakainis. Ganyan ang mga kamag-anak ko.

Pansamantalang iniwan muna kaming magkapatid ng nanay namin sa kanila dahil mangingibang bansa ito upang magtrabaho. Habang ang tatay naman namin ay tuloy lang sa kanyang collectibles ng asawa. Lahat na yata ng kulay meron na siya. Kaya hindi na ako nagtatanong kung kanino ako nagmana.

Sa una, maganda ang pakikitungo ng mga kamag-anak namin. Pero paglabas ng pinto ng nanay ko ay pinaglaba at pinaglinis na ako ng buong bahay, ayos welcome na welcome ako. At hindi pa yun ang nakakainis, dahil ako lang ang inalila nila. Samantalang sa ate ko ay asikasong-asikaso sila, buhay prinsesa. Eto namang beeyotch kong ate, enjoy na enjoy sa pandidila at pangaasar sa akin. Hindi ako makaimik dahil marami siyang bantay, kaya tinatadtad ko na lang siya ng mura sa isip.

Ang pinsan ko lang na si Tony ang naging kasundo ko sa bahay na iyon. Siya na rin ang tulay ko para gulpihin ang hinayupak kong ate nang makaganti rin kahit papaano.

Mabait lang ang mga kamag-anak ko 'pag may padalang pera at package ang nanay ko. Panandalian lang yun. Kapag wala na ang pinadala, mainit na ulit ang mata nila sa akin. Konting pagkakamali lang ay hahambalusin na ako ng nakakamatay na ting-ting, sasabayan pa ng mura at mga sermon na nakakadurog ng pagkatao tulad ng "Leche","Umayos ka nga","Kaylan ka ba matuto?"

Dati naisipan kong ipabantay bata sila, pero mas minabuti ko na lang ang maglayas kaysa ma-interview. Baka malaman lang kasi nila na OA lang ako at pauso ng emo. Kinagabihan, nag-impake na ako. Gamit ang isang bagpack, nilagay ko na lahat ng importante na kailangan dalhin sa paglalayas. Mga laruan.

Madaling araw pa lang, hindi ko na hinintay sumikat ang araw. Nilisan ko na ang tahanang iyon na nagdulot sa akin ng labis na pasakit. Sa pagliwanag ng haring araw, matatagpuan ko na lang ang aking sarili na palaboy-laboy sa lansangan. Namamalimos ng kaunting barya upang mairahos ang gutom at pagkauhaw. Makikipagsapalaran sa mainit at mataong lugar. Hindi alam ang kahahantungan mula sa mga nagbabadyang panganib sa paligid, krimen at aksidente. Pinagmamasdan ko ang aking mga paa, ang bawat hakbang at yapak ang nagsisilbing gabay para... bumalik na lang sa bahay dahil nawagdu ako sa mga naimagine ko. Putcha papaalipin na lang ako, kahit kumain pa ako ng pedigree basta wag lang maging pulube!!

Makaraan ang ilang buwan pagkatapos ng backup sa paglalayas, tumawag ang Lola ko sa bahay para sabihin na siya na lang ang kukopkop sa amin dahil alam niya daw ang kalagayan namin. Sobrang saya ko sa natanggap na balita! Sa wakas makakaalis na ako sa impyernong bahay na yon. Dapat maiwan na lang yung ate ko tutal magkakasing-itim naman sila ng budhi ng mga pucharages na mga yon bukod kay Tony.

Nakagayak na kaming umalis, nagpaalam na kami sa mga kamag-anak (pakshits) na nagkalinga (naglapastangan) at nag-aruga (nagtorture ng ting-ting) sa amin ng panandalian. Sa huling pagkakataon, Tumingin ako sa mga mukha nila, malungkot sila sa pag-alis namin. Alam ko kung bakit. Dahil wala na silang matatanggap na pera at package mula sa nanay ko.

Hanggang sa makatapos at magkatrabaho, dun na kami tumira sa Lola ko. Namayapa na siya. Pero kompleto naman kaming pamilya. Ako, si nanay, si tatay, and the collectibles.

ay muntik ko makalimutan yung @#$^&*^#% kong ate.

Ang dahilan ng pagpunta ko ulit sa Fairview ay para hiramin kay Tony ang SuperWonderCream na pantanggal ng pimple. Dahil may tanginayawat ako sa ilong ngayon, sinlaki ng alatiris/aratilis?

Boraemon!!! Episode 1

A TRUE TO LIFE STORY...I HOPE.

Nanonood ako ng paborito kong palabas kaninang umaga, ang Doraemon. Nang bigla akong inantok ulit kahit kagigising ko pa lang. Siguro ay dahil napuyat na naman ako sa napanood kong educational film (xxx) kagabi. Kaya minabuti kong ipikit na ang aking mga mata para itulog ang antok na nararamdaman.

Humilab ang tiyan ko, nagising ako dahil doon. Kailangan pumunta ng CR para iluwal ang nagwawala sa tiyan. Sumulyap na rin ako sa orasan para tignan kung anong oras na. Alas-tres na pala ng hapon. Nang makarating ako sa kubeta, dali-dali kong binuksan ang bowl para.....MAGULAT!!! PISOABAHFSWTF!!!! nakailang mura ako sa aking isipan! Gusto ko sumigaw pero walang lumabas na boses sa bibig kong nakanganga, dala ng aftershock sa nakita ko sa bowl! Ang nagawa ko na lang ay tumakbo sa higaan at nagkulob ng kumot. Marahil nananaginip lang ako, pero hindi magandang panaginip yun. Pumikit ako at nagbilang ng maraming tupa para makatulog, pero hindi umubra dahil sa tensyon ko. Umurong na rin ang joglets ko sa pwet na kanina ay sumisilip-silip at gusto ng lumabas.

Ilang sandali pa ay may narinig akong tinig mula sa CR kung saan may nakita akong kakaiba sa bowl. Hindi ko napigilang magdasal ng magdasal at mangakong hindi na manonood ng bukake anal fest, at isosoli ko na rin ang manika sa pamangkin ko na binutasan ko sa (maternal part) para, uhm...oprerahan? Gusto kong tumakbo palabas ng kwarto, pero ayaw sumunod ng mga paa ko. Naririnig ko pa rin ang kakaibang tinig sa CR, ngayon ay malinaw na. Wala akong nagawa kundi pakinggan yun. Parang kumakanta, hindi ko alam pero pamilyar sa akin ang tunog. Ilang segundo lang ay napagtanto ko rin kung ano ang kantang yun. Kanta sa Doraemon! Bakit? Bakit ganon ang tunog? Maya-maya ay tumigil ang kanta, pinakiramdaman ko habang nakatalukbong ng kumot. Kinakabahan. Pinagpapawisan.

Makaraan ang ilang minutong paghihintay, wala na ang tunog. Sinubukan kong sumilip...

NYAAAAAAAH!!!! laking gulat ko sa nakita! Nasa kama na at nasa harap ko na ang kung anong nilalang! Isang jumbo size na TIT*!!!!!

"Helo"

". . . ."

"Ikaw ba si Warvitt?"(nagsasalita ang jumbo tit*. Katakot!)

"Ako si Boraemon"

"Huh?"(sa wakas nakapagsalita na ako.)

"Boraemon... galing ako sa future. Kamusta ka?"

"Bo...Borae..mon?" kinausap ko na siya, medyo nawala ang takot ko dahil mukhang friendly naman ang jumbo tit*. Napansin ko rin na may hawig siya kay Doraemon. Pero mukha talga siyang tit*!

"Tama. Boraemon!"

"Baka Doraemon?" tanong ko sa kanya. Medyo kalmado na ako pero naiilang parin.

"Hindi. Hapon yun e, Pinoy version ako." Depensa ng jumbo tit*.

Tama, nananagigip lang ako. Pumikit ako at pinilit kong magising. Hindi to totoo. Hindi!

Teka lang. Kung totoo nga ito, katulad ng sa palabas na Doraemon, ibig sabihin may mga gadgets din siyang kakaiba!

"Totoo ka ba?..." Tanong ko, nanginginig pa rin labi ko.

"Aba oo naman, wag ka matakot. Hawakan mo pa ako e." Maamo naman ang mukha ng nagngangalang Boraemon kaya dahan-dahan kong inangat ang kamay ko upang hawakan siya.

"Oo nga, totoo ka nga. Nahahawakan kita (Gross!! Humawak ako ng ibang tit*!! Mas malaki pa sa alaga ko!!)

"Sabi ko naman sayo e. Kaibigan mo ako, galing ako sa future. Gamit ang time machine na naka set sa panahon mo. Hindi ko lang maintindihan kung bakit sa toilet bowl naka-install yung program ng time machine na dapat ay sa drawer mo. Anywayz...nandito ako para tulungan kita sa pal-pak mong buhay. Tama ba?"

"Huh?" Alam niyang palpak ang buhay ko? Mukhang marami siyang alam tungkol sa akin ah. "Talaga? Ibig sabihin may mga hi-tech kang gadgets o kung ano man dyan?"

"Tumpak! Kaya solve na mga problema mo! Narito ako dahil misyon ko ito."

"Misyon? Bakit? Pano?"

"Pinadala ako dito ng iyong apo ng apo sa tuhod ng apo sa talampakan mula sa apo sa kalyo mo. Gets?"

"Ibig sabihin apo ko sa future? Pinadala ka dito?"

"Tumpak na naman. Isa siyang sikat na Imbentor sa future at isa ako sa mga na-imbento niya!"

"Huh? Imbentor apo ko?" (Hindi ko alam na may bloodline pala ako ng pagiging Imbentor, pero siguro tama nga yun. May mga na-imbento na naman ako e. Tulad ng eroplanong papel.)

"Oo Imbentor siya *ehem* pinadala niya ako dito sa nakaraan para itama ang mga mali mong nagawa sa buhay. Tulad ng katamaran at takaw sa pagtulog! Kaya nandito ako para gawing active ang lifestyle mo...hehehe."

Hehehe? Naku pati ata sa future at pagtanda ko e tamad pa rin ako."Galing ka kamo sa future? Ibig sabihin may pagbabago na sa Pilipinas? Ano na nangyari sa bansa?"

Matagal bago sumagot ang tit* este si Boraemon. Parang nag-aalangan siya at naging balisa.

"....Malungkot....hindi maganda ang nangyari sa Pilipinas. Muntik na ito mabura sa mapa."

"HUH?!! Bakit?!" Nabigla ako sa sinabi ni Boraemon, seryoso siya.

"18 years mula ngayon, magkakagulo itong bansa mo. Lumaganap na ang kurapsiyon at hindi na uso ang bigas. Sobrang kinapos na talaga sa palay at nawalan na ng gana magtanim ang mga magsasaka dahil karumal-dumal na talaga ang sitwasyon ng Pilipinas. Nagmahal ang mga natitirang stock ng bigas ultimo isang butil papatak ng bentesingko sentimos. Kaya mga mayayaman na lang ang nakakakain ng kanin. Tapos yung NFA rice na nauuso ngayon, bibilin yun ng ibang bansa sa halagang masisilaw pati si Bill Gates. Kaya ibinenta ito ng gobyerno. Siya nga pala, magiging pulubi rin si Bill Gates balang araw. Si Snoopdog na ang magiging pinakamayaman sa buong mundo. Marami ang magugutom sa Pilipinas, lahat kasi ng bilihin ay nagtaas, maraming kompanya ang nagsara, maraming tao ang nawalan ng trabaho, naging trend din ang kriminalidad, at ang higit sa lahat---maraming namatay na halos nangalahati ang populasyon."

(Hindi ko alam kung anong sasabihin ko, ayokong maniwala pero hindi ito malayo sa katotohanan. May kaba sa dib-dib ko. Hindi na ako nagtaka kung bakit mabubura ang Pilipinas sa mapa. Nagpatuloy si Boraemon sa kwento.)

"Pero gaya nga ng sinabi ko, 'muntik' lang iyon. Dahil nagmagandang loob ang isang bansa sa Europa para kupkopin ang mga Pilipinong Imbentor. Nagdaan ang ilang taon, bumalik ang mga nasabing Imbentor sa Pilipinas bit-bit ang karunungang natamo para paunlarin ang bansa. Di rin nagtagal, unti-unting umangat ang Pilipinas. Hanggang sa palitan na ang pangalan nito ng "PIPZ" dahil nga cool na ang Pilipinas. Sa 22nd century, mayaman na ang bansa mo. Dahil sa naimbento ng mga pinoy na solusyon sa Global Warming. Naimbento nila ang malaking bintilador na kaya itaboy ang green gas houses para ibalik sa kalawakan ang radiation ng araw. Pero may kaisa-isang pangit na mangyayari sa buong mundo. Magkakaroon ng color coding! Iba-base ang kulay ng iyong bansa sa 'favorite color' ng presidente o namumuno nito. Ang mapipiling kulay ay yun lang ang gagamitin na kulay sa lahat ng bagay sa bansa at bukod dun ay wala ng iba! At eto pa, alam mo ba kung sino papalit kay Gloria Macapagal Arroyo?"

"Sino?"

"Si Bayani Fernando!!! Yung kikay na taga-MMDA!!! Siya magiging presidente ng Pilipinas! Kaya ang magiging kulay ng lahat ng bagay sa bansang ito ay PINK!!!"

"Tang-ina!" (kita ko ang ebidensiya...kulay pink si Boraemon!) Pero matanda na si BF, hindi na iyon aabot sa panahon mo. Bakit kulay pink ka pa rin?" Tanong ko kay Boraemon.

"Ah walang koneksiyon yun...hahaha! Kulay pink ako dahil may pinag-basehan ang kulay at itsura ko!"

"Ah Alam ko na!"

"Tama iniisip mo! Hango ako sa Makopa! Kaya ganto appearance ko, pero ang metabolism ko at characteristic ko ay Pusa! Hehehe."

(Hindi naman yun ang sasabihin ko e. Sasabihin ko na mukha siyang lifesize na TIT*!!!)

ITUTULOY....

Meet Emong: Ang Bi na Emo since birth

Ako po si Emong
malungkutin po akong tao
hindi ko po alam kung bakit pero gustong-gusto ko pong nalulungkot ako
parang ayoko pong makaramdam ng kasiyahan
sa tuwing makakakita ako ng mga masasayang bagay
naiinis talaga ako
gusto ko sad moments nakikita ko
ayokong nakakakita ng mga taong nag-uusap at nagtatawanan
gusto ko malungkot sila at umiiyak
especially the boys
I have this feeling that its more kalungkot when I see them crying
can't help it, must cry too
gusto ko palagi akong malungkot
gusto ko palagi akong umiiyak
kailangan puro senti nasa paligid ko
sensitive akong tao
konting tapik lang sa akin
iiyak na ako
o kaya tignan lang ako ng matagalan
tutulo na ang luha ko
mas trip ko yung ganun
i love to cry and think that im just eating mansanas
gosh teary mode na nga ako ngayon e
di ko mapigilan emotions
gusto ko kasi yung binubully ako
inaapi.
gusto ko lagi akong kawawa
at sisihin ang makasariling mundo.
sa ngayon may tear drops ng tumulo sa eyes ko
just let my emotion to flow
feel the sorrow of typing.
minsan
tinatanong ko sa self ko
bakit hindi nalang ginawa ni god na lonely ang mundo
na lahat ng tao ay iyakin, sensitive and emotional
kapag nangyari yun
ang sarap siguro sa feeling
pero hindi ako magiging masaya
dahil nga malungkutin ako
malulungkot lang ako pag nangyari yun
at yun ang gusto ko,
ang malungkot.
sa ngayon
galit ako sa planet earth
kasi they keep on enjoying enjoyable things
like video games, gadgets, foods and everything
ano ba mapapala nila dun?
hindi naman sila malulungkot
unlike paglalaslas
masakit na, nakakalungkot pa
meron na nga akong 52 wounds ngayon sa pulso ko
nakakainis kasi hindi ako madeds deds
I want to feel the pain
I want to receive all the sympathy and boredom
gusto ko ng malungkot na buhay
no happiness
no smiles
humahagulgol na nga ako ngayon dito
touch ako sa mga sinusulat ko.
pagdating naman sa aking appearance
siyempre kailangan super sad luks ko
kaya ang bangs sa hair ko
alagang alaga ko
every minute kailangan nakadikit sa pisngi ko
tapos yung teary eyes ko naman
kailangan may eyeliner palage
minsan charcoal para mas ok yung contrast
para pag umiyak ako
kulay black siya
for emphasis of sadness
for depth on how misery the earth is
huhuhuhu
can't hold it na
crying out loud na ako now
wuhuhuhuhuhu

Goodbye...
cause im gonna take a suicide ayt now...
we'll carry on...
naniniwala ako na lahat ng emo na katulad ko
ay inborn na baklush
as in jokla ma-le badingershe ever


Music: Welcome to the Cock Parade by MyJhemicalJomance

When I was...a young gay,
my Fafa...took me in to a gaybar
to see a marching boys

He said "Son when..you grow up
will you be...a daughter and a lady,
to rampa chuvaness..."


He said "Will you defeat them,
the bruhas, and all baklang kalabans,
the plans that they have made?"

Because one day I'll leave you,
A panty, and all the nice eyeliners,
To join the Cock parade."